Bienvenidos a Bolivia

Ik ben weer van land verandert en wel in Bolivia. Na de busrit van Salta naar La Quiaca moesten we hier de grens overlopen van Argentinie naar Bolivia. Met de backpack op de rug en alle waardevolle spullen op de buik gingen we dan. Over de border en opeens stonden we in Bolivia, Villazon.In Villazon moesten we onze bus naar Tupiza gaan zoeken, en het was 1 mei en dus alles dicht hier. Heel handig, maar uiteindelijk een bus gevonden met allemaal Boliviaantjes erin. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Er lopen zoveel kleine mensen die de hele dag over straat in prachtige rokken met gekleurde panty's en twee lange vlechten vastgebonden. Ze doen uiteindelijk de hele dag niks, beetje zitten en wachten tot iemand bij hun winkeltje/kraampje langskomt.

In Tupiza was er eigenlijk geen verschil. We kwamen aan het eind van de middag aan en zijn toen naar het hostel/hotel gegaan waar we een eigen kamer hadden met baño privado. We hebben heerlijk genoten van de luxe voor 2 nachten en een heerlijk ontbijtje. In Tupiza hebben we een tocht gemaakt op een paard, doodeng! Ik viel er iedere keer bijna vanaf als dat beest ging rennen, maar zeker de moeite waard. We reden door het landschap van rode bergen en zelfs met het paard moesten we een berg af, dat arme beest. Daarna helemaal uitgeput weer terug naar onze riante kamer waar we heerlijk hebben liggen chillen. De volgende dag gingen we namelijk naar Potosi, mijngebied.

Ik ben nu in Potosi en vandaag hebben we een mijn bezocht. OMG A PLACE WHERE YOU DON'T WANT TO WORK. We gingen eerst naar winkel waar we dynamiet hebben gekocht voor de mijnwerkers, daarna kregen we onze prachtige pakken aan met mega boots en een helm met lamp. Vervolgens redem we langs een private compagnie die al de mineralen uit de mijn zuivert en er daarna een goedje van maakt. Tot slot, natuurlijk gingen we de mijn in. We werden steeds zenuwachtiger want we hadden al verhalen gehoord over kortademig zijn, donker, klein en lage gangen. Maar we hebben het gedaan. We hebben ongeveer 2 uur in de berg Cerro Rico gelopen door mini gangen, we hebben door gaten gekropen en dat allemaal terwijl de mijnwerkers gewoon aan het werk waren. De karretjes met stenen kwamen de hele tijd langs en dan zagen we weer die hardwerkende mannen , bijna uitgedroog en moe.

Op vrijdag gaan ze na het werk allemaal alcohol drinken (96%) en DEVIL (een standbeeld in de mijn) eren en daarna komen ze stomdronken naar buiten (en natuurlijk moesten die mannen langs ons haha). De mijnwerkers hebben wel echt een super zwaar leven al kiezen ze er hier zelf voor want het verdient beter dan werken in de stad. Ook mochten we wat explosies meemaken, de hele grond trilde en het waren er nog 4 ook. Dieper de mijn in werd het stoffig, vochtig of juist heel droog en het ademhalen was ook steeds moeilijker. Het stof zit op de longen en zelfs een schrale stem kan je niet vermijden maar ondanks alles was het weer een mega ervaring. (1 keer, nooit meer).

Morgen gaan we richting Sucre en daarna Cochabamba en vervolgens La Paz. Vanuit La Paz gaan we de reis vervolgen richting Peru.

Ik leef nog na de mijn en het gaat helemaal prima, hoewel de hoogteverschillen soms wel even kunnen bijwerken. Maar daar hebben we de overheerlijk cocabladeren voor haha.

xx